Satürn’ün ikonik halkaları kayboluyor ve bu durum, bilim insanlarının daha önce düşündüğünden çok daha hızlı gerçekleşiyor. Satürn’ün halkaları, Güneş Sistemimizdeki en büyük ve en parlak halkalar olarak biliniyor. 280,000 kilometre genişliğinde ve sıralı altı Dünya genişliğinde olan bu halkalar, Satürn’den sürekli kopan parçacıklar ve ring yağmuru nedeniyle giderek azalıyor. Bu yağmur, Satürn’ün halkalarının parçalanmış buz ve kaya parçalarından oluşuyor. Bu parçacıklar, Güneş’ten gelen UV ışığı ve küçük meteoroidlerin sürekli bombardımanı sonucunda etkileşime giriyor. Çarpışan donmuş parçacıklar buharlaşarak, Satürn’ün manyetik alanıyla etkileşim içinde olan yüklü su molekülleri oluşturuyor ve daha sonra Satürn’ün atmosferinde yanarak yok oluyorlar.
Ring yağmuru, 1980’lerde NASA’nın Voyager uzay aracının keşfettiği gizemli, karanlık bantlar olarak ilk kez ortaya çıktı. Bu bantlar, Satürn’ün manyetik alanlarına kilitlenmiş ring yağmuruydu. Araştırmacılar, halkaların tamamen yok olmasını yaklaşık 300 milyon yıl sonra bekliyorlardı.
Ancak, NASA’nın Cassini uydusunun elde ettiği daha net veriler, durumun daha vahim olduğunu gösteriyor. Cassini’nin 2017’deki ölüm dalışından önce Satürn’ün ekvatoruna düşen halka toz miktarını daha net bir şekilde gözlemlemiş ve beklenenden daha yoğun bir yağış olduğunu fark etmiştir. Bu yeni ölçümlere dayanarak bilim insanları, halkaların sadece 100 milyon yıl daha ömrü kaldığı sonucuna vardılar.
Satürn, yaklaşık 4.5 milyar yıl önce oluştuğunda, büyük bir kısmında halkasızdı. Araştırmalar, halkaların en fazla 100-200 milyon yıl öncesine dayandığını gösteriyor. Bu, onları bazı dinozorlardan daha genç yapıyor. Dolayısıyla, bu muhteşem halkaları görmek için yaşadığımız dönem için oldukça şanslı bir zamanda olduğumuzu söyleyebiliriz.
